Zbigniew Szałajda, dyrektor Huty Katowice w latach 1974-80, a później minister hutnictwa i wicepremier, zmarł 5 maja, niespełna tydzień przed 90. urodzinami.

Urodzony w Wilnie 11 maja 1934 roku Szałajda był absolwentem Wydziału Mechanicznego Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Po studiach pracował w hutach Florian i im. F. Dzierżyńskiego, by w 1970 roku zostać dyrektorem naczelnym huty Kościuszko. Cztery lata później, 27 lutego 1974, został dyrektorem naczelnym huty Katowice, którą kierował przez sześć lat, do 1980 roku.

– Zacząłem od organizowania kadry. Wiedziałem, że nie da się tego zrobić bez doświadczonych menedżerów. To był zaciąg najlepszych z tych, który znałem z wielu hut, inżynierów i kierowników. Przychodzili ludzie ze Śląska, a także z Huty Sendzimira. Musiałem zorganizować cały resort z dyrektorem kadrowym na czele, bo trzeba było tysiące ludzi przeszkolić. Mieliśmy kompetentnych menedżerów, ale zwykłych hutników – otrzaskanych z ogniem, gazem i temperaturami – wielu wtedy nie było. Prowadziliśmy więc nabór, przede wszystkim młodych ludzi, którzy do Huty Katowice chętnie przyjeżdżali z całej Polski. Widzieli w tym swoją szansę na awans –  opowiadał Zbigniew Szałajda dwa lata temu w rozmowie z „Przeglądem Dąbrowskim” przy okazji 50. rocznicy rozpoczęcia budowy huty Katowice.

– Zbigniew Szałajda cieszył się zasłużonym uznaniem i szacunkiem w środowisku budowniczych i pracowników huty Katowice, w której budowie miał osobiste zasługi. Był wrażliwy na sprawy ludzkie oraz posiadał umiejętność doboru kadry inżynieryjno-technicznej. Na zawsze zachowamy w pamięci Jego wsparcie i okazaną serdeczność przy realizacji projektu „Śladami Huty Katowice”, którego celem było i jest dokumentowanie oraz utrwalanie w społecznej świadomości znaczenia tej inwestycji dla gospodarki kraju i regionu Zagłębia – wspomina Maciej Gadaczek, przewodniczący Miejskiej Komisji Historycznej Pokolenia.

Po rozstaniu z hutą Katowice Zbigniew Szałajda był ministrem hutnictwa (1980-1981), ministrem hutnictwa i przemysłu maszynowego (1981-1982) oraz wiceprezesem Rady Ministrów (1982-1988).

Po 1990 pracował w sektorze prywatnym. Od czerwca 2003 był przewodniczącym rady nadzorczej w spółce Stalexport Centrostal Warszawa, a od stycznia 2004 członkiem rady nadzorczej Stalexport SA. W tym czasie pełnił również funkcję przewodniczącego rady nadzorczej spółki Biproferm (Biuro Projektów i Generalnego Wykonawstwa).

Za osiągnięcia w pracy zawodowej i społecznej został odznaczony: Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem XXX-lecia PRL oraz Złotą Odznaką „Zasłużony w Rozwoju Województwa Katowickiego”.